Nowy samochód stylistyką wyraźnie odcinał się od poprzedników. Na początku lat 90. w japońskich autach królowały obłości, więc właśnie takie nadwozie musiała otrzymać nowa Supra. Karoserię nakreślono miękkimi przyjemnymi dla oka liniami, które nawet mimo upływu czasu wydają się atrakcyjne. Ze względów bezpieczeństwa Toyota zrezygnowała z otwieranych reflektorów na rzecz stałych. Z tyłu zastosowano zestawy okrągłych lamp zamkniętych pod wspólnymi kloszami. Początkowo sportowy samochód Toyoty dostępny był wyłącznie jako 2-drzwiowe coupé, ale od 1994 roku producent oferował też wersję targa. Wnętrze podążało za trendami wyznaczonymi liniami nadwozia, a więc charakteryzowało się zaokrągloną deską rozdzielczą. Produkowana tylko w Japonii maszyna miała dwumiejscową kabinę. W środku było wystarczająco dużo miejsca zarówno na nogi, jak i na głowy kierowcy i pasażera. Duże i twarde siedzenia były bardzo wygodne i cechowały się dobrym trzymaniem bocznym, co można było odczuć, pokonując szybko tym autem łuki. W kwestii jakości materiałów Toyota zrobiła wyraźny krok do przodu. Na wielu rynkach standard stanowiła częściowo skórzana tapicerka. Spasowanie poszczególnych części nie pozostawiało wiele do życzenia. Słabo natomiast było z widocznością do tyłu, szczególnie w mocniejszych wersjach wyposażonych w wielki spojler na pokrywie bagażnika. Gdyby był to zwykły samochód, można byłoby jeszcze narzekać na słabe wyciszenie kabiny pasażerskiej, ale w Suprze dobiegający do środka dźwięk silnika był raczej atutem niż wadą. W wyposażeniu seryjnym większości samochodów znalazły się dwie czołowe poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera, ABS, elektrycznie sterowane szyby, klimatyzacja, elektrycznie sterowane lusterka i radio. Najgroźniejszy konkurent Hondy NSX musiał też mieć odpowiedni napęd. Jak przystało na tej klasy auto, Suprę wyposażono w klasyczny napęd. Producent montował pod maską Supry tylko jeden silnik, ale za to w dwóch wersjach. Była to rzędowa 6-cylindrowa jednostka napędowa z 24-zaworowym układem rozrządu. W podstawowej motor miał moc 225 KM przy 6000 obr./min i maksymalny moment obrotowy 284 Nm przy 4800 obr./min. Była też wersja podwójnie turbodoładowana – układ szeregowy. W zależności od rynku i rocznika miała ona moc 280 KM przy 5600 obr./min i moment obrotowy 451 Nm przy 3600 obr./min lub moc 330 KM również przy 5600 obr./min i moment 427 Nm. W słabszej odmianie do wyboru były trzy skrzynie biegów. Podstawową była 5-biegowa skrzynia przekładniowa, a w opcji pozostawał 4-biegowy automat lub 6-biegowa skrzynia ręczna. Z kolei doładowanej wersji klient mógł zamówić automat lub wybrać skrzynkę o sześciu przełożeniach. Wszystkie trzy różniły się między sobą przełożeniami poszczególnych biegów, więc różne też były przełożenia przekładni głównej. 330-konna Supra Twin Turbo przyspieszała do 100 km/h w 5,1 s (z manualną skrzynią) i osiągała ograniczoną prędkość maksymalną wynoszącą 250 km/h (w Japonii była ona ograniczona do 180 km/h). Pojazd stał się też bazą do budowy wyścigowego wozu klasy GT500, który z powodzeniem startował przez kila lat w serii Japanese Gran Turismo Championship (obecnie SuperGT). Importu do Europy zaprzestano w 1998 roku, a produkcję Supry Toyota zamknęła cztery lata później ze względu na małe zainteresowanie tym samochodem na rynku japońskim. Choć minęło 10 lat od tego momentu, wciąż nie ma następcy tego sportowego auta.